درگذشت شاعر نام آشنا و سرشناس کشور/ هوشنگ چالنگی دعوت حق را لبیک گفت
هوشنگ چالنگی، شاعر پیشکسوت نوپرداز خوزستانی، ۲ آبان ۱۴۰۰ در اثر کهولت سن از دنیا رفت.
به گزارش پایگاه خبری ایرانیان هوشنگ چالنگی (زاده ۱۳۲۰ خورشیدی در مسجد سلیمان)، شاعر معاصر اهل ایران است. وی فرزند رحمان چالنگی شاه امیری (ازطوایف اصلی ایل ممبینی) از ملاکین و بزرگان ایل ممبینی می‌باشد که پدرایشان هم‌زمان با اکتشاف نفت از زادگاه خود روستای لاکم از توابع شهر باغ‌ملک به مسجدسلیمان آمدند و همه باغهای لاکم را به نام پدرایشان می شناسند.
چالنگی در کنار شاعرانی چون احمدرضا احمدی، بهرام اردبیلی، مجید فروتن، پرویز اسلامپور و بیژن الهی «شعر موج نو» و در ادامه آن «شعر دیگر» را پایه‌گذاری کرد. هوشنگ چالنگی مدت سی سال در آموزش و پرورش مسجدسلیمان خدمت کرد.
چالنگی نخستین بار توسط «احمد شاملو» در مجله خوشه به جامعه ادبی ایران معرفی شد اما پس از تقابل با شعر شاملو به جرگه شعر دیگر پیوست و این باعث شد شعر او دچار تغییرات نحوی زبان شده و تمامیت معماری آن را تحت تأثیر قرار گیرد. احمد شاملو هوشنگ چالنگی را آبروی شعر فارسی می‌دانست. همچنین بسیاری از منتقدان چالنگی را بهترین شاعر شعر ناب خوانده‌اند. چالنگی گرچه تا مدت‌ها دفتر شعری منتشر نکرد اما همواره در شعر معاصر ایران حضور داشته است. آثار منتشر شده چالنگی «آن‌جا که می‌ایستی»،«نزدیک با وب مهجور»، «زنگوله تنبل»، «آبی ملحوظ» و «گزینه اشعار» هستند.
دو شعر از «مجموعه کامل اشعار هوشنگ چالنگی»:
می‌خواهم کلاه از کوه برگیرم
و کج بنشینم به تقلید درختان
چون ابرها به پشتم بنشینند
هیچ گذرنده چون من نیست
رنگ‌باخته و بر دره‌ها
خندان به‌نام خویش
چون کج شوم و با درختان گیسو به آب دهم.
…..
اما هنوز پرنده‌ای می‌نالد
بر شاخسار دور
نزدیک با ستارهٔ مهجور
و سایه‌های هرچه درختان
در گریه‌های من
پنهانِ سایه‌سار بلوطان
آن‌قدر خنده‌های مَه را دیدم
آن‌قدر گریه‌های بلوطان را با مَه
و سایه‌های هرچه درختان
در خنده‌های من
بر شاخسار دور
نزدیک با ستارهٔ مهجور
به گزارش پایگاه خبری ایرانیان، این شاعر پیشکسوت خوزستانی شامگاه دوم آبان ۱۴۰۰ در سن ۸۰ سالگی بر اثر سکته قلبی در کرج بدرود حیات گفت.
انتهای پیام